Três poemas de Vicente Vázquez Vidal

ás 9:58 o meu cuarto é a escena dun crime. 
fallou o asasino e tamén
iso de que sempre volve.

na ducha achégome ás paredes e atópoas 
por contacto, cos ollos pechados.
chámolle proximidade á distancia coa parede 
pero non llo chamo
a un café
tras tantos anos.

chámalle, se queres 
aterse aos modelos 
deslizarse por outros corpos
apartar as mesas e as cadeiras 
dar espazo á xente.
chámalle boa vontade
ao que eu lle chamo

querer facerche dano 
querer morderte.


*
 
​
ás 13:13 acendo o aspirador e paseo 
o seu ruxir por toda a casa.

atopei debaixo do sofá a bufanda 
que che tecín
para que fose
a prolongación eterna dun abrazo.

a bufanda coa que fixemos un niño de merlo 
unha noite demasiado fría para ser de maio.
 

*


ás 18:25 vou espindo as patacas
co pelador verde que me mercaras 
porque                es un chafalleiro e deixas 
a metade da pataca na prana
e para remedialo
fuches correndo ao bazar da rúa do lado, 
escolliches o verde,
paraches por unha barra de pan camiño da casa
acórdome porque a comemos a bocados 
mentres eu ía batendo os ovos.
                 tan pouca tortilla
ti dicías               non ten moito sal 
e eu dicía que ben lle chegaba 
que o sal sobe a tensión
e que se non a comías era 
porque xa non tiñas moita fame
e que un morre pola mesma boca 
que logo usa para bicar ata romper 
a pel finísima dos beizos.

bicabamos xa pouco neses días
bicabamos como comiamos a tortilla sen sal 
porque xa non tiñamos moita fame.

ver perfil de Vicente Vázquez Vidal